Wydawca treści Wydawca treści

Hodowla Lasu

Początki hodowli lasu, poprzez próby odnawiania wyciętych drzewostanów, sięgają średniowiecza. Polegały głownie na pozostawianiu nasienników do obsiewu, ale także odnotowywane były próby sztucznego wprowadzania sadzonek na ogołoconej z drzewostanu powierzchni.

Właściwy rozwój nastąpił jednak w wieku XIX, kiedy to okazało się że zwiększone zapotrzebowanie na drewno wymusza kierowanie wzrostem i rozwojem drzewostanów tak by były w stanie zaspokajać potrzeby społeczeństwa. Powstała więc nauka zajmująca się badaniem praw powstawania i rozwoju zbiorowisk leśnych, zwanych drzewostanami, oddziaływaniami zachodzącymi pomiędzy drzewostanem a otoczeniem oraz w jego wnętrzu. Badano także wpływ zabiegów hodowlanych na uzyskiwaną jakość drewna i dynamikę wzrostu drzew.

Hodowla lasu zajmuje się więc zachowaniem równowagi pomiędzy użytkowaniem rębnym (pozyskiwaniem surowca),a pozaprodukcyjnymi funkcjami lasu. Dba o zwiększanie zasobów, zachowanie trwałości użytkowania przy jednoczesnym wytwarzaniu niezbędnego dla społeczeństwa surowca.

Do zadań Hodowli lasu należy:

  1. utrzymanie ciągłości lasu
  2. powiększanie zasobów leśnych
  3. otrzymywanie wysokiej jakości surowca drzewnego
  4. zapewnienie pozytywnego oddziaływania lasu na stosunki wodne, warunki zdrowotne, krajobraz itp.
  5. wzmaganie odporności drzewostanów na szkodliwe czynniki naturalne i sztuczne

Cele te uzyskiwane są poprzez wykonywanie zabiegów zaczynając od przygotowania nasion o odpowiednich właściwościach genetycznych, poprzez wyprodukowanie sadzonek, założenie upraw lub wykorzystanie naturalnego obsiewu do powstania naturalnego odnowienia, kształtowanie młodników i drzewostanów o odpowiednim składzie gatunkowym i jakości, kończąc na cięciach w dojrzałym drzewostanie mających na celu przygotowanie danej powierzchni do odnowienia porządnymi gatunkami (hodowla lasu zajmuje się określeniem drzew przeznaczonych do wycięcia, samą techniką wycinki zajmuje się użytkowanie lasu).
Hodowlę Lasu można podzielić na ogólną (zajmującą się ekologicznymi podstawami hodowli) i szczegółową (zajmującą się ustalaniem metod i techniki prowadzonych zabiegów). Dział drugi opiera się na zasadach wypracowanych przez dział ogólny. Bardziej szczegółowym podziałem jest wyróżnienie działów zajmujących się wykonaniem poszczególnych zadań hodowli lasu np. szkółkarstwo zajmujące się produkcją materiału sadzeniowego itd., podział ten omówiono w rozwinięciach tego artykułu.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Cisowsko- Orłowiński Park Krajobrazowy

Cisowsko- Orłowiński Park Krajobrazowy

Cisowsko- Orłowiński Park Karjobrazowy jest jednym z największych w regionie, obejmuje wraz z otuliną blisko 450 km kwadratowych typowego świętokrzyskiego krajobrazu

Cisowsko-Orłowiński Park Krajobrazowy został utworzony 10 czerwca 1988 roku. Jego powierzchnia wynosi 207,06 km², a otulina 237,48 km². Stanowi on południowo-wschodni fragment Zespołu Parków Krajobrazowych Gór Świętokrzyskich. Ograniczony jest od północnego-zachodu i od północy doliną rzeki Belnianki, od wschodu doliną Łagowicy, od południa doliną Czarnej Staszowskiej i od południowego-zachodu doliną Pierzchnianki. Teren Parku przecinają pasma: Orłowińskie, Cisowskie i Ociesęckie oraz Wzgórza Bardziańskie.

Park utworzono w celu ochrony cennych zasobów przyrodniczych i krajobrazowych, przede wszystkimdla ochrony i zachowania naturalnego kompleksu torfowisk różnych typów i w różnych stadiach rozwojowych, z cennymi zespołami roślinności bagiennej oraz czystości wód rzeki Czarnej Staszowskiej.

Na terenie Parku znajdują się

Ø  4 rezerwaty przyrody : „Zamczysko", „Białe Ługi", „Cisów", „Słopiec";

Ø  25 pomników przyrody;

Ø  6 użytków ekologicznych; 

Ø  1 stanowisko dokumentacyjne - pozostałości górnictwa rud żelaza;

Ø  3 zespoły przyrodniczo- krajobrazowe: „Ostra Górka", „Dolina Łagowicy", „Wąwóz Dule - Jaskinia Zbójecka"; 

Ø  1 Obszar Natura 2000 - Specjalny Obszar Ochrony (SOO) Lasy Cisowsko-Orłowińskie (PLH 260040).